We hebben het geweten...

Nu heb ik in m'n leven al vele katten gehad en steeds ben ik erg gesteld geweest op mijn lieverdjes. Ik zou mezelf ook echt een kattenmens noemen. Het exemplaar dat we echter in de zomer van 2010 van de gewisse achtergelaten-in-de-struiken-dood wisten te redden, valt niet onder die groep. Waarom niet, ocharme, hoor ik u denken, wel hierom:
Hij was zo'n 2 weken oud, z'n oogjes zaten vol etter en hij bibberde zo erg toen we hem hoorden piepen ginds in die struik...  we vonden hem meteen schattig en we ontfermden ons over het beestje. De dochter was er weg van, natuurlijk! Maar, bezint eer ge begint! Want we hebben het geweten!
De euforie van het hebben van zo'n lief pluizenbolletje werd al snel ingewisseld door gezucht en stille verwensingen vooral door de moeder des huizes. Vader en dochter, die eerst hevige fan waren, lieten immers al gauw uitschijnen dat ze dat toch niet goed konden, dat verzorgen,dus werd moeder de vrouw gepromoveerd tot kattenheldin en bejubeld om haar kunnen tot ze het nog ging geloven ook! Dus kweet ik me braaf van mijn taak, denkend ooit een heel aanhankelijk katje te verkrijgen in de plaats voor zoveel zelfopoffering. Maar, dat heb ik geweten....Dat hummeltje moest immers om de twee u worden gespeend met zo'n speciaal bij de apotheek gehaald flesje en dito melkpoeder dat op de juiste temperatuur moest worden gebracht. Eenmaal dat flesje in z'n buurt kwam, ging hij er niet rustig aan liggen lurken, nee... hij plantte z'n jonge doch vlijmscherpe klauwtjes in mijn lijf en beet zich een weg door mijn handen op zoek naar die speen die nota bene voor z'n ongeduldige neus hing. Eenmaal hij het ding in z'n muiltje had, beet hij het volledig kapot en de melk spoot alle kanten op, gelukkig ook IN zijn muiltje. 
Pfff, ik had het toen al kunnen weten dat het geen lieverdje zou worden.
Daarna moest je zien dat je een vod of zo in de buurt had of dat je Mega Mindy-gewijs naar de kattenbak vloog, want eenmaal er vocht in zijn lijfje was gegaan, moest er ander weer uit...
En twee uur later begon het gewoon opnieuw.
Even dacht ik dat onze oude kater zich zou ontfermen over het ukje, maar die stuurde na de eerste kennismaking (lees: aanval van het kleine mormel) letterlijk 'zijn kat' en komt nu maar sporadisch naar huis. Met de grote Labrador kon die kleine het dan wel weer vinden. Zodra hij overging op vaste voeding en buiten ronddartelde, eiste hij een plekje op bij de hond zijn eetbak. Die laatste zette, na een stevige klauw in zijn neus,  een stap opzij tot Zijne Kattigheid' voldaan was. Zo gaat het nog elke dag trouwens.
Nu kunnen die twee ook wel fijn spelen samen. Zo komt de kat 's morgens , als hondlief net buiten komt, lief vleien langs diens snoet en poten tot de hond zich neder vlijt op de grond en met gesloten ogen besluit te genieten van zijn fan van dat moment... tot het loeder hem, elke keer weer, zomaar in de neus bijt. Of dan staat de hond lief te kwispelen met tussen zijn poten, ik zweer het je, een KWISPELENDE kat, tot laatstvernoemde zomaar de poten van die arme loebas als bijtstok gebruikt.
Het is voor ons dagelijks leuk om naar te kijken, dat schouwspel tussen kat en hond, een dagelijks moment van vertier bij het ontbijt waarbij we ons elke keer afvragen wanneer onze hond het nu eindelijk eens zal doorhebben dat het een gluiperd is, die kat.
Maar ook wij lieten ons tot voor kort van tijd tot tijd vermurwen als het kattenbeest aan kwam zetten met zo'n lief snoetje dat je hem wel moet aanhalen. Eén minuut later echter beet hij zich vast in je hand en ik bedoel ook ECHT VAST! 
Nu komt het steeds minder vaak voor dat de mensen in ons gezin zich laten strikken tot een troetelmoment met het heerschap, in tegenstelling tot de hond, en heeft Mr Poezzz zich ontpopt tot binnenglipkoning. Niemand weet hoe of wanneer hij het doet, maar op de meest onmogelijke momenten duikt hij binnen op. Zo ook vanochtend... werden we met zijne heerlijkheid geconfronteerd bij het opstaan. Al was zijn urinegeur hem al voor geweest, want die kon je ruiken tot boven!
Mr werd met het nodige gevloek buiten gekegeld door man(niet meer zo)lief en wij konden op zoek naar de Plaats Delict!
Na enig speur- (en kokhals-)werk, vonden we het getroffen gebied: op het bureau, zo mogelijk op alle papieren die daar lagen én op de harde schijf en tegen onze 'Apple' en op de bureaulamp die onderaan de voet zo'n lekker zuigend anti-slipmatje heeft, en op de printer en tegen de houten muur!(wij wonen in een houtmassief woning) 
"HELL YEAH" moet hij hebben gedacht toen hij zijn sproeikop opendraaide! 
Hell no, denken wij nu als we hem zien staan bedelen om binnen te mogen! 
Hell NO, zullen we nu denken als we nog eens jonge katten aangeboden krijgen door struiken of buurvrouwen of klasgenootjes van de dochter. Want door onze laatste reddingsactie hebben we het geweten!!

Een afbeelding van Zijne Sproeierigheid, zoals mijn man hem zich nu graag voorstelt: onthoofd!! 

(maar dat krijgt hij niet over het weke hart,hoor :-)