uitstel is géén afstel...

Ik ben zo iemand die altijd van alles uitstelt om die uitgestelde dingen dan plots, als er eigenlijk geen tijd meer voor is, allemaal ineens te willen doen. Zo kan ik , vlak voor het vertrek, plots nog beginnen te stofzuigen. Gehaast als een hazewind. Of sta ik op tijd op en zie ik dat ik eigenlijk veel te vroeg ga klaar zijn met alles, en dus vertraag ik dan op de één op andere manier zodanig dat ik dan toch weer niet op tijd klaar geraak!!! Op zo'n momenten bedenk ik dan steevast dat ik de volgende keer alles beter zal plannen , maar je raadt het al: de volgende keer is het net zo!! Gooi bij deze eigenschap nog eens mijn eeuwige getwijfel en het ter plaatse trappelen is compleet!

Zo ging het dus ook al jaren met het al dan niet volgen van een naaicursus.  Zou ik het wel leuk vinden (want als iets moet, vind ik het plots niet leuk meer wegens opgeven vrijheid-blijheid) , zou het wel passen met mijn werk/gezin, zou het sie, zou het la...  Maar, nu ik zwanger ben, moest en zou ik dus TOCH zo'n cursus volgen en dus schreef ik me in. Hoewel ik in januari MOET bevallen  wil ik dus 'de vrijheid'hebben toch te bepalen dat ik in deze eigenlijk onmogelijke tijd, een avondcursus kan volgen! 

En het moet gezegd: ik heb me eigenlijk al erg geamuseerd, met al die naaiende dames samen. Er is er zelfs ééntje zwanger!!!